“My father had a lot of jazz and blues records and whatever I was attracted to became my influences…” (J. Mayall)

In 1933, in de omgeving van Manchester werd John Mayall geboren. Op weg  naar de 90 is Mayall als muzikant en singer/songwriter, als “Godfather of the British Blues”, de belangrijkste Brit die in de sixties bluesmuziek in Europa zo populair hielp maken en de Britse Blues Boom mee initieerde. De invloedrijke, door hem opgerichte band, John Mayall's Bluesbreakers baarde meerdere muzikanten als Eric Clapton, Jack Bruce (1943-2014), Peter Green (1946-2020), John McVie, Mick Fleetwood, Mick Taylor en Walter Trout. Volgens Trout behoren de jaren bij John Mayall tot de hoogtepunten van zijn carrière.

Muzikaal was John als teenager eerst geinteresseerd in de jazz en blues platen van zijn vader, in Eddie Lang, Lonnie Johnson, Brownie McGhee, Josh White, Leadbelly en  J.B. Lenoir. Later pas en definitief in de boogiewoogie pianisten als Albert Ammons, Pete Johnson en Meade Lux Lewis. Als John 14 was en naar de kunstschool ging, leerde hij de basis van het piano spelen. Op zijn 18de ging hij drie jaren naar het leger, om zijn dienst te vervullen en om in zijn vrije tijd zijn muziek te kunnen spelen. Zijn eerste band heette The Hounds of Sound, waarvan het repertoire geleidelijk van jazz naar blues verschoof. Met zijn volgende band The Bluesbreakers zou hij geschiedenis schrijven…

Als in 1962 een andere blues muzikant, Alexis Korner (1928-1984) een blues club opende in Ealing, in het Westen van Groot-Londen, was dat Mayall niet ontgaan. Het werd het einde van de jazz periode, die Engeland al tien jaren kende. Op zijn 30ste gaf Mayall zijn grafische job op en trok hij naar Londen, om definitief muzikant te worden. Een van de eersten die begin sixties hem bij de Bluesbreakers vervoegde was Eric Clapton, een jonge gitarist die bij The Yardbirds speelde. Clapton en bassist Jack Bruce verlieten de groep en vormden in 1966 met Ginger Baker het later wereldberoemde trio Cream. Het was Mayall, die Eric Clapton stimuleerde om ook te gaan zingen. Anderen kwamen en gingen. Peter Green, John McVie (vanaf het begin in 1964 Mayall's bassist van het eerste uur) & Mick Fleetwood vormden in 1967 Fleetwood Mac. Andy Fraser Free en Mick Taylor vervoegden the Rolling Stones, die anno 2022 nog steeds rocken.

In 1969 piekte Mayall in de States en bracht hij (zonder drummer) het akoestisch live album ‘The Turning Point’ uit, met daarop het nummer (nu een klassieker) "Room to Move". In 1982 probeerde Mayall de originele Bluesbreakers opnieuw bijeen te krijgen. Mick Fleetwood was niet beschikbaar en werd vervangen door drummer Colin Allen. John McVie en Mick Taylor waren beschikbaar voor enkele shows en een video. In 1993 vervoegde de Texaanse gitarist Buddy Whittington hen.

Over John Mayall’s jonge jaren doen veel anekdotes de ronde, omdat hij een autoritaire bandleider was, waardoor het verloop in zijn band zeer groot was. De band heette ook niet voor niets John Mayall's Bluesbreakers. Wellicht, omdat Mayall experimenteerde en zoekende was naar de juiste combinatie en het beste geluid. Hij  wist los daar van, talentvolle muzikanten aan te trekken, die veel kansen kregen.

John Mayall kan uitstekend piano, orgel, gitaar en blues harp spelen. Hij kan ook goed componeren en arrangeren, waarbij zijn blues composities niet hangen blijven in de geijkte blues schema's. Zijn stem heeft een wat nasale klank en geen groot bereik, maar heeft toch zeggingskracht en past goed bij zijn composities. Op veel van zijn oude albums staan, naar zijn eigen zeggen, nummers gewijd aan zijn toenmalige vriendin Christine Perfect. Op ‘Blues Breakers with Eric Clapton’ (1966): “Little Girl, Key to Love” en “Have You Heard”. Op ‘A Hard Road’ (1967): “Leaping Christine” en “You Don't Love Me”. Laatstgenoemd nummer is overigens niet door Mayall geschreven maar door Willie Cobbs.

In 2003 op zijn 70ste verjaardag, werd het Unicef concert in Liverpool gefilmd en op dvd/2cd uitgebracht. Buiten de The Bluesbreakers, zijn er ook Eric Clapton, Mick Taylor en Chris Barber te zien. In 2007 brengt hij met zijn 56ste ‘In The Palace of the King’, een hommage aan Freddie King. In oktober 2008 besluit Mayall te stoppen met de naam "Bluesbreakers" en verder onder zijn naam op te treden.

Uitgaande van de lijst op Mayall’s website was ‘Nobody Told Me’ (2019) zijn 64ste officiële release. Het had een indrukwekkende lijst van gastgitaristen, waaronder Todd Rundgren, Little Steven Van Zandt (The E Street Band), Alex Lifeson van Rush, Joe Bonamassa, Larry McCray en Carolyn Wonderland. Deze maand verscheen bij Forty Below Records de opvolger ‘The Sun is Shining Down’. Op het album werkt blueslegende John Mayall samen met een geweldige cast: Mayall's oude ritmesectie met Greg Rzab op basgitaar en Jay Davenport op drums en de multi-getalenteerde en charismatische Carolyn Wonderland op gitaar. Speciale gasten zijn onder meer Mike Campbell (The Heartbreakers), de snel opkomende rootsrocker Marcus King, Americana-icoon Buddy Miller, Scarlet Rivera (Bob Dylan), Melvin Taylor en de Hawaïaanse ukelele-ster Jake Shimabukuro.

“This album is back tot he roots…”

‘The Sun is Shining Down’ werd opgenomen in de Horse Latitudes Studio van Robby Krieger (The Doors) met Grammy-genomineerde producer Eric Corne, met de huidige Bluesbreakers én meerdere gerenommeerde gasten. Zo is er in de opener, “Hungry and Ready” de in Chicago verblijvende gitarist Melvin Taylor te horen. Taylor doet dit later nog eens met klasse over op het relaxte maar erg aanstekelige “Driving Wheel”. De opener is een shuffle die al direct een John Mayall, die verrassend goed bij stem is, in zijn beste doen laat horen en die aangeeft dat hij een feestje ziet zitten. Op “Can’t Take no More” neemt de jonge gitarist -hij is nog maar 25- Marcus King de gitaar over. Als kind stond Marcus al met zijn vader, de bluesgitarist Marvin King op het podium. Buddy Miller, een gitarist, singer/songwriter en Americana-icoon uit Nashville, valt op het rustige -hier ook weer met de veelzeggende titel- Bobby Rush nummer, “I’m as Good as Gone” pas op als hij zijn diepe solo doet. Op “Got to Find a Better Way” en “Deep Blue Sea” wordt John ingepalmd door de violiste Scarlet Rivera. Zij is vooral bekend van haar werk met Bob Dylan, met name op zijn 1976-album ‘Desire’ en verschijnt in Martin Scorsese’s concertfilm “Rolling Thunder Revue”, een muziekdocumentaire uit 2019 over Dylan. Het funky “Chills and Thrills” van Bernard Allison werd opgenomen met Mike Campbell. Deze Amerikaanse gitarist speelde in de bands van Tom Petty (The Heartbreakers, The Dirty Knobs), van Fleedwood Mac en Mudcrutch. Jake Shimabukuro is Mayall’s gast op het jazzy “One Special Lady”. Shimabukuro is een Amerikaanse ukelele-speler, die bekendstaat om zijn virtuoze techniek. In zijn werk combineert hij jazz, rock, funk, bluegrass en traditionele muziek van Hawaï. Mayall staat er dan even alleen voor op Johnny Lang’s “A Quitter Never Wins”, dat hij met prachtige blues harp netjes inkleurt. In de afsluiter “The Sun is Shining Down” mag Carolyn Wonderland nog eens even op haar typische intimistische wijze schitteren. Carolyn speelt gitaar, slide gitaar, mandoline, trompet, piano én is ook een fluiter. Zij is de éérste en waarschijnlijk ook de enige gitariste die fier kan zeggen dat ze bij de John Mayall’s Bluesbreakers speelde.  

“On ‘The Sun is Shining Down’, great and real “back to the roots” contemporary blues of the already immortal blues master, the Godfather of the British Blues, John Mayall and prominent guests…” (ESC for Rootstime)

Eric Schuurmans

Album tracklist: 01. Hungry and Ready – 02. Can’t Take no More* – 03. I’m as Good as Gone [Bobby Rush] – 04. Got to Find a Better Way* – 05. Chills and Thrills [Bernard Allison] – 06. One Special Lady – 07. A Quitter Never Wins [Margaret Sampson / Tinsley Ellis > Johnny Lang] – 08. Deep Blue Sea* – 09. Driving Wheel – 10. The Sun is Shining Down* | Music/Lyrics by: John Mayall*, w/ or as [noted] © 2022 | Produced by: Eric Corne & John Mayall | Album credits: John Mayall: vocs, Hammond B3, Wurlitzer, e piano, harp / Greg Rzab: bass / Jay Davenport: drums & Melvin Taylor: guitar (1,9), Marcus King: guitar (2), Buddy Miller: guitar (3), Scarlet Rivera: violin (4,8), Mike Campbell: guitar (5) & Jake Shimabukuro: ukelele (6) / Horns: Ron Dziubla: sax, Mike Pender: trumpet & Richard A. Rosenberg: trombone

DISCOGRAPHY (studio, live & compilations, a comprehensive guide of original recordings by) JOHN MAYALL: 1. 1965 - John Mayall Plays John Mayall / 2. 1966 - Bluesbreakers with Eric Clapton / 3. 1967 - A Hard Road / 4. 1967 - Crusade / 5. 1967 - Blues Alone / 6. 1968 - Diary of a Band Volume 1 / 7. 1968 - Diary of a Band Volume 2 / 8. 1968 / 9. 1968 - Blues from Laurel Canyon / 10. 1969 - Looking Back / 11. 1969 - Primal Solos / 12. 1969 - The Turning Point / 13. 1970 - Empty Rooms / 14. 1970 - USA Union / 15. 1971 - Back to the Roots / 16. 1971 - Memories / 17. 1972 - Jazz Blues Fusion / 18. 1973 - Moving On / 19. 1973 - Ten Years Are Gone / 20. 1974 - The Latest Edition / 21. 1975 - New Year, New Band, New Company / 22. 1975 - Notice to Appear / 23. 1976 - Banquet in Blues / 24. 1977 - Lots of People / 25. 1977 - A Hard Core Package / 26. 1978 - Last of the British Blues / 27. 1979 - The Bottom Line / 28. 1980 - No More Interviews / 29. 1982 - Road Show Blues / 30. 1982 - Return of the Bluesbreakers / 31. 1985 - Behind the Iron Curtain / 32. 1987 - Chicago Line / 33. 1988 - The Power of the Blues / 34. 1988 - Archives to Eighties / 35. 1990 - A Sense of Place / 36. 1992 - 1982 Reunion Concert / 37. 1992 - Cross Country Blues / 38. 1992 - The Second Decade (3-disc set) / 39. 1993 - Wake Up Call / 40. 1995 - Spinning Coin / 41. 1997 -Blues for the Lost Days / 42. 1999 - Padlock on the Blues / 43. 1999 - Rock the Blues Tonight / 44. 1999 - The Masters - Film Soundtrack / 45. 1999 - Live at the Marquee 1969 / 46. 2000 - Time Capsule / 47. 2000 - UK Tour 2000 / 48. 2001 - Boogie Woogie Man / 49. 2001 - Along for the Ride / 50. 2002 - Stories / 51. 2003 - No Days Off  / 52. 2003 - 70th Birthday Concert / 53. 2005 - Road Dogs / 54. 2006 - Essentially John - Live Rarities / 55. 2007 - In the Palace of the King  / 56. 2009 - Tough  / 57. 2011 - Live in London / 58. 2012 - Historic Live Shows - Vol 1 / 59. 2012 - Historic Live Shows - Vol 2 / 60. 2012 - Historic Live Shows - Vol 3 / 61. 2014 - A Special Life / 62. 2014 - John Mayall's Bluesbreakers Live In 1967 / 63. 2015 - Find A Way to Care / 64. 2019 – Nobody Told Me / 65. 2022 - The Sun is Shining Down